Dit jaar is er een posteractie ‘Pleegzorg, Niet Perfect, Altijd De Moeite’. Het doel is om de posteractie van twee jaar geleden te overtreffen en pleegzorg nog zichtbaarder in het straatbeeld te brengen.
Johan en Martine stapten in 2009 vrij onverwacht in het pleegzorgverhaal.
“Onze oudste zoon Tom zat toen in het 1ste middelbaar en kwam thuis vertellen dat zijn vriendje niet langer thuis kon wonen bij zijn ouders en dat ze een nieuw gezin voor hem zochten. Het verhaal had ons aangegrepen en omdat ik zelf in moeilijke omstandigheden ben opgegroeid was het voor ons direct duidelijk dat we hier iets wilden aan doen”, zo begint Martine ons gesprek. “Er was geen twijfel bij ons. We wilden een verschil maken. Na een gesprek met pleegzorg kozen we voor langdurige pleegplaatsing en kwam er een jongen bij ons wonen. We kozen bewust voor een jongen omdat we dachten dat dit het beste zou matchen met onze jongens die toen 12 en 6 waren. Alleen hadden we de concurrentie tussen hen wat onderschat”, lacht Johan.
Geduld en proberen
“De eerste maanden waren best pittig en het is enorm zoeken geweest. Maandelijks kregen we bezoek van de begeleider van pleegzorg maar in de tussentijd is het elkaar leren kennen, geduld tonen en dingen proberen. Die jongen is uiteindelijk 3 jaar bij ons gebleven. Zijn thuissituatie was toen gestabiliseerd en hij kon terug naar huis. In al die tijd zijn we contact blijven houden met zijn mama. Dat vinden we erg belangrijk. We willen de ouders niet vervangen of tekort doen, we willen helpen en kinderen kansen geven tot de thuissituatie terug stabiel is. De bedoeling is dat de kinderen terug naar huis kunnen” zegt Martine.
Na hun eerste pleegkind kozen Martine en Johan er bewust voor om geen langdurige pleegzorg meer te doen maar hun gezin open te stellen voor crisissituaties. “Tijdens een crisispleegplaatsing worden de kinderen erg onverwacht bij ons afgezet, soms zelfs door de politie, en blijven ze maximum 2 maanden bij ons. In tussentijd wordt een pleeggezin gezocht waar het kind langdurig kan blijven of wordt in de thuissituatie gewerkt om het kind terug naar huis te laten komen” vertelt Martine verder.
“Het waren best heftige situaties en ik denk dat we in totaal ongeveer een 8-tal kinderen in crisis hebben opgevangen”, herinnert Johan zich. Een van de jongens die bij hen in crisis is opgevangen, is een aantal maanden later zelfs bij hen komen wonen in langdurige pleegplaatsing. “Ook tijdens de crisisverblijven hebben we steeds contact gehouden met de biologische ouders. Als de kinderen vertrokken was dit telkens op een mooie manier, wetende dat ze goed terecht kwamen. Met een aantal van hen hebben we nog contact en dat is erg fijn”.
Pleegdochter Shakira
Shakira kent de verhalen die Martine en Johan vertellen en vult hier en daar zaken aan. “Ik leerde Martine kennen tijdens de lessen catechese. Het klikte eigenlijk direct tussen ons. Ik vertelde haar dat het thuis niet altijd gemakkelijk was en ze begreep dit. In het begin zorgden Martine en Johan vooral voor praktische ondersteuning en brachten ze me naar school. Als mijn mama stierf, ben ik bij hen gaan wonen. Nu 6 jaar later ben ik er nog en daar ben ik erg blij en dankbaar voor.”
Stabiliteit en structuur
Als we aan Martine en Johan vragen wat ze voor de pleegkinderen hebben betekend, antwoorden ze wat aarzelend. “We hopen dat we hen stabiliteit en structuur hebben geboden en dat ze gevoeld hebben dat we ze even graag zagen als onze eigen kinderen. Iedereen werd op dezelfde manier behandeld, had zijn taakjes en kreeg zijn vrijheden.”
Shakira beaamt dit. “Ik krijg veel vrijheid en kansen bij Martine en Johan. Ze hebben me geleerd om zelfstandig te zijn en verantwoordelijkheid op te nemen. Ik voel vooral veel warmte in het gezin ook al heeft iedereen zijn eigen persoonlijkheid.”
Hun tips
“We zouden mensen die erover denken om pleeggezin te worden zeker aanraden om het te proberen, al zouden we, mochten we herbeginnen, wel starten met crisisopvang en niet direct langdurige opvang. Je weet immers nooit of het klikt met je eigen kinderen.”
“Het is vooral belangrijk dat je de eigenheid van het kind dat bij jou komt behoudt en dat je de ouders niet wil vervangen. En uiteraard is het nodig om een open mind te hebben, wat niet aan iedereen is gegeven. Voor ons was het erg logisch om pleegouder te worden en we hebben er veel voor in de plaats gekregen. Ook onze zonen hebben er mooie herinneringen aan en er wordt nog regelmatig over gepraat. We vonden het wel belangrijk dat ieder zijn eigen slaapkamer had.”
Shakira wil pleegkinderen nog een tip geven. “Als je ergens mee zit, mag je dit zeker tegen je pleegouders vertellen. Sluit je niet op, maar stel je open. Je bent een deel van hun gezin.”
